මට හමු වුණ දුයිෂෙන් (පළමු කොටස)

අදටත් මගේ දුකේදීත්, සතුටේදීත් ඔහු මා අසළ ම හිඳියි.  මගේ සියළු දුක් දොම්නස් මා සමඟ බෙදා ගනියි.  අසනීපයකදී සියළු උපස්ථානයන් කරයි.  මගේ දෑසෙන් වැටෙන කඳුළු ආදරයෙන් පිස දමයි.

ඒ පළමු වෙනි හමුවීම මට මෙන්න මේ වගේ මතකයි.

2008 වර්ෂයේ තවත් අළුත් දවසක් උදා වුණා.  O/L වලින් පස්සේ කම්මැලිකමෙන් ගෙවුණ ජීවිතයට ඒක ඇත්තට ම නව ආරම්භයක් වුණා.  ඉතින් අපි හැමෝ ම ජීවිතයේ පළමු වෙනි වතාවට ගොඩක් වේලාසනින් ඉස්කෝලේ ගියා.  මොකද, ඒ තරමට ම අපි කම්මැලිකමෙන් හෙම්බත් වෙලයි හිටියේ.  ආසාවේ බැහැ අළුත් සපත්තු, අළුත් uniforms, අළුත් පොත්-පත් එක්ක ඉස්කෝලේ යන කොට.  ඔක්කෝටමත් වැඩිය, අපි ඉස්කෝලේ ලොකු ම අක්කලා වුණා.  12 Arts පංතියේ දී අපිට වෙනත් ඉස්කෝලවලින් ආපු අළුත් යෙහෙළියන්වත් අඳුන ගන්න ලැබුණා. 

අපේ පංතිය භාර වුණේ පිරිමි ගුරුවරයෙකුට බව අපිට දැනගන්න ලැබුණා.  ඇත්තටම කව්ද සර් ? අපි හැමෝට ම කුතුහලය දැන වූ ප්‍රශ්නය එයයි.  මමයි, මගේ යහළුවොයි හැමෝ ම එක ගුරුවරයෙකු ගැන බලාපොරෝතුවෙන් හිටිය බව රහසක් වුණේ නැහැ.  ඒ සිංහල ගුරුවරයා.  යම් කඩවසම් පෙනුමක් තිබුණ ඔහු ට යටි හිතින් අපි ආශා කළා.  අපේ පංති භාර ගුරුවරයා ඔහු වේ වා යි අපි ප්‍රාර්ථනා කළා. 

“නෑ; ඒත් අපේ සිංහල සර් නෙවෙයි ලු අපේ පංතිය භාර ! ” මගේ යෙහෙළියක් ඇවිත් කීවා.  “කව්ද එහෙනම්?” අපි ඇහුවා.  “අර අළුතෙන් ආව තව සර් කෙනෙක් ඉන්නේ දසුන් කියලා. Political කරන්නේ. එයා ලු අපේ පංතිය භාර ව එන්න යන්නේ !”  “අයියෝ !” මට නිකම් ම කියවුණා  “එයා ද අප්පා අපේ සර් !”  අපි සියල්ලන්ගේ ම හිත් බිඳී ගියා: බලාපොරොත්තු සුන් වුණා. 

“අපෝ, එයානම් හරි borring මට හිතෙන්නේ.  දැන්එහෙනම් අපි ට නිදා ගන්න පුළුවන් ! ෂික් විතරක් ! අපේ සිංහල සර් ව වැටුණානම් කොච්චර හොඳ ද ?  දැන් ඉතින් මොනා කරන්නද ? හිත හදා ගන්නයි තියෙන්නේ”           

පංති භාර ගුරුවරයා මදිවට Political Science විෂය භාර ගුරුවරයා ද වූ ඔහු පිළිබඳ ව එදා මට ආශාවක් දැණුනේ ම නැහැ.  කුමන හෝ දෙයක් සිදු වී මෙය නැවත වෙනස් වන්නේ නම් කොච්චර හොඳ  කියලය එදා මම කල්පනා කළේ.  ඊට කළින් කිසි දා අපි ඔහුගෙන් අකුරක් හෝ ඉගෙන ගෙන නැහැ.  එහෙව් ඔහු පිළිබඳ ව ඒ විදියේ අදහසක් මගේ හිත ට ඇතුල් වුණේ කොහොමදැයි මට අදටත් නොතේරෙන කරුණක්.

තවත් එක් සීනුවක් නාද වී අළුත් කාලපර්ච්ඡේදයක් එදා ආරම්භ වුණා.  අපේ අළුත් සර්, අපේ පංතිය භාර සර්, එහෙම නැත්නම් අපේ අළුත් පොලිටිකල් සර් අපේ පංතියට ආවා.  දත් තිස් දෙකම පෙනෙන්නට හිනා වී ගෙනයි සර් ආවේ.  ඔහු ව දැක්කම ඇත්තට ම අපිටත් හිනා නො වී ඉන්න බැරි වුණා.  ඈලි මෑලි ව, කම්මැලිකමෙන් හිටපු අපට පුදුම විදියට ඔහු ව උත්තේජනයක් වුණා.  ඔහු ට ඒ පිළිබඳව නම් මනා හැකියාවක් තියෙන්වා කියලනම් අපිට එදා ම හැඟී ගියා.  අළුත් විදියක්; අළුත් ආරම්භයක්.  මේ දක්වා කිසි ම ගුරුවරයෙක් නොකරපු අළුත් පටන් ගැන්මක්.  හුණු කූරක් අර ගෙන ඔහු යම් දෙයක් සටහන් කරන බව පෙණුනා.  මොකක්ද ඇත්තට ම එයා ලියනවා ඇත්තේ ? අපි කථා වුණා.  ‘දසුන් කහඳවෙල’ හි...හි...! ඒක තමයි එයා ගේ නම !මට හිනා ආවා.  මගේ යෙහෙළිය මට රහසින් කිව්වා “එයා වගේම නමත් හරි අමුතුයි නේද !” එයාටත් හිනා. “දන්නවද ළමයි, මේ කව්ද කියලා ?” අපි “ඔව්” කිවා. ඒත් නොදන්න අළුත් ළමයිනුත් එතැන හිටියා.  “දැන්, ඉස්සරහ දි මාව හොයා ගන්න ඕන වුණොත්, මේන්න මේ වචන ටික පාව්ච්චි කරන්න” ඔහු ව හඳුන්වා දුන්නේ එහෙමයි.

ඊළඟට ඔහු හැමෝගෙන් ම ඇහුවා අපි දේශපාලන විද්‍යා විෂයය තෝරගත්තේ ඇයි කියලා.  මම හිතුවා දැන්නම් මට හොඳ බැනුමක් අහගන්න වෙයි කියලා.  A/L Clz එකට දාන application එකේ කොහොම හරි subjects තුනක් ලියන්න ඕන නිසා, තෝරගන්න එකක් නැතිකමටයි ඇත්තට ම මම Political Science තෝරගත්තේ.  දැන් ඉතින් මුළු පංතිය ම ඉස්සරහ කොහොමද ඒක කියන්නේ !  මගේ වාරය ආවා ! මට එක පාරට ම කියවුණා, “දේශපාලන විද්‍යාව ගැන මම කිසිම දෙයක් නොදන්න නිසා ම ඒ ගැන ඉගෙන ගන්න ආසාවක් ඇති වුණා” කියලා.  “ඒකත් හොඳ උත්තරයක්” ඔහු කීවා.  එදා දවස එහෙමම ගෙවී ගියා.  අපේ සුපුරුදු දෛනික පාසල් ගමන එදා දවසින් ආරම්භ වුණා.